ANASAYFA

SULTAN-ÜŞ ŞUARA: NECİP FAZIL KISAKÜREK

1905’te İstanbul'da doğdu. Maraş kökenli bir ailedendir. İlk ve orta öğrenimini Amerikan ve Fransız kolejleri ile Heybeliada’daki Bahriye Mektebinde tamamladı. Yahya Kemal, Ahmet Hamdi Akseki, İbrahim Aşki, lisedeki ünlü öğretmenlerinden bir kaçıdır. 1924’te İstanbul Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümünü bitirdi. Felsefedeki en yakın arkadaşlarından biri Hasan Ali Yücel'dir. Milli Eğitim Bakanlığı bursu ile bir yıl süreyle Fransa’ya gönderildi. Sorbonne Üniversitesi Felsefe Bölümünde okudu. Paris'te bohem hayatı yaşadı. Türkiye'ye dönünce, Hollanda, Osmanlı ve İş Bankalarında müfettiş ve muhasebe müdürü olarak çalıştı. 1939’dan 1943’e kadar Robert Koleji, İstanbul Güzel Sanatlar Akademisi, Ankara Devlet Konservatuarı, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesinde öğretmenlik yaptı. Sonraki yıllarında fikir ve sanat çalışmaları dışında başka bir işle meşgul olmadı.

İlk şiirleri “Yeni Mecmua”da yayımlandı. “Milli Mecmua”, “Yeni Hayat”, “Anadolu”, “Varlık” dergilerinde ve Cumhuriyet gazetesinde yayımlanan şiir ve yazılarıyla kendinden söz ettirdi. “Örümcek Ağı” ve “Kaldırımlar” adlı şiir kitaplarıyla ünlendi. Sonraki şiir kitabı “Ben ve Ötesi” (1932) ile de takdir topladı. Necip Fazıl, 1934’te Beyoğlu Ağa Camiinde vaaz vermekte olan Abdülhakim Arvasi ile tanışır. Hayatında yeni bir dönem başlar. Bu dönemde “Tohum”, “Para”, “Bir Adam Yaratmak” adlı piyesleri yazar.

Necip Fazıl, yalnızca bir şair ve piyes yazarı değildir. Önemli bir fikir adamıdır da. Çıkardığı dergilerle, düşünce hayatına zenginlik katar. Haftalık “Ağaç” dergisi (1936, 17 sayı) dönemin ünlü edebiyatçılarının toplandığı bir okul olur. “Büyük Doğu” dergisinde çıkan yazılarıyla İsmet Paşa’nın milli şef diktatörlüğü ve CHP’nin tek parti yönetimine karşı koyan yazılar yazdığı için hakkında çok sayıda dava açılır. Yüzlerce yıl hapsi istenir. Bulunan bahanelerle birkaç yılda bir hapse mahkum oldu. “Cinnet Mustatili” adlı kitabında hapishane anılarını anlatır. Necip Fazıl 1947’de “Büyük Doğu” dergisinin yasaklanması üzerine “Borazan” adlı bir siyasi mizah dergisi de çıkarttı.

Sık sık kapatılan ve çeşitli bahanelerle toplatılan “Büyük Doğu” dergisinin çıkmadığı zamanlar, günlük fıkra ve çeşitli yazılarını “Yeni İstanbul”, “Son Posta”, “Babıalide Sabah”, “Bugün”, “Milli Gazete”, “Hergün” ve “Tercüman” gazetelerinde yayımladı. “Büyük Doğu” dergisinde çıkan yazılarında kendi imzası dışında Adıdeğmez, Mürid, Ahmet Abdülbaki gibi müstear isimleri de kullandı. 1962’den itibaren hemen hemen tüm Anadolu’da konferanslar verdi. “İdeologya Örgüsü” (1959) gibi eserleriyle kültür hayatına hizmet etti. 'İman ve İslam Atlası' adlı eseri ile Kültür Bakanlığı Büyük Ödülünü aldı (1980). Milli Kültür Vakfı Armağanını (1981), Türkiye Yazarlar Birliği Üstün Hizmet Ödülünü (1982) de aldı. Türk Edebiyatı Vakfı tarafından 'Sultan-üş Şuara' (Şairlerin Sultanı) unvanı verildi kendisine (1980).

Şairliğinin yanında büyük bir dava adamı; şiirleriyle, yazılarıyla, konuşmalarıyla bir neslin yetişmesine büyük katkı sağlamış eğitimci; İslami bilgisiyle, ideolojisiyle, tarih ve edebiyat birikimiyle öncü bir şahsiyet olan Necip Fazıl Kısakürek, 1983’te doğduğu gün olan 25 Mayıs'ta Erenköy'deki evinde öldü. Cenazesi, Eyüp sırtlarındaki kabristana defnedilmiştir. Eserleri şunlardır:

Şiir: Örümcek Ağı (1925), Kaldırımlar (1928), Ben ve Ötesi (1932), Sonsuzluk Kervanı (1955), Çile (1962), Şiirlerim (1969), Esselâm (1973), Çile (1974), Bu Yağmur.
Oyun: Tohum (1935), Bir Adam Yaratmak (1938), Künye (1940), Sabır Taşı (1940), Para (1942), Namı Diğer Parmaksız Salih (1949), Reis Bey (1964), Ahşap Konak (1964), Siyah Pelerinli Adam (1964), Ulu Hakan Abdülhamit (1965), Yunus Emre (1969).
Roman: Aynadaki Yalan (1980), Kafa Kağıdı (1984-Milliyet Gazetesinde Tevrika).
Öykü: Birkaç Hikâye Birkaç Tahlil (1932), Ruh Burkuntularından Hikâyeler (1964), Hikâyelerim (1970).
Anı: Cinnet Mustatili (1955), Hac (1973), O ve Ben (1974), Bâbıâli (1975).